Το χάος

 

 

Δύο μέρες απεργίας της Δημοτικής Αστυνομίας ήταν αρκετές για να δείξουν τι πρόκειται να συμβεί, αν δεν συμβαίνει ήδη, σε όλη τη χώρα.

 

Με την απεργία της Δημοτικής Αστυνομίας οι πεζόδρομοι της Πλάκας μεταβλήθηκαν σε δωρεάν πάρκινγκ, η Διονυσίου Αρεοπαγίτου σε αυτοκινητόδρομο διπλής κατεύθυνσης και ο καθένας στην Αθήνα έκανε ό,τι ήθελε. Παρόμοιες εικόνες θα δούμε το επόμενο διάστημα, αποτέλεσμα και του νέου πολυνομοσχεδίου-μίνι μνημονίου: τα σχολεία δεν θα μπορούν να λειτουργήσουν ομαλά τον Σεπτέμβριο όχι μόνο γιατί απολύονται οι απαραίτητοι σχολικοί φύλακες αλλά και χιλιάδες καθηγητές, πολλοί δήμοι θα κατεβάσουν ρολά.

 

Όπως και στην ΕΡΤ, όλα γίνονται την τελευταία στιγμή, υπό τις απειλές των δανειστών, χωρίς καμιά σοβαρή μελέτη για τις πραγματικές ανάγκες του κάθε οργανισμού που γκρεμίζεται ή κουρεύεται από υπαλλήλους, χωρίς κανένα σχέδιο για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων που θα έχουν οι περικοπές. Κεφάλια δημοσίων υπαλλήλων να πέφτουν, κι ας είναι και από τα δημόσια νοσοκομεία, όπου γιατροί και νοσηλευτές δίνουν ηρωικές μάχες για να κρατήσουν στη ζωή ένα σύστημα που με τα χίλια προβλήματά του αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των πολιτών που έχουν πρόβλημα υγείας, αλλά δεν έχουν χρήματα.

 

Όπως στην περίπτωση της ΕΡΤ ή της Δημοτικής Αστυνομίας, τα πράγματα δεν ήταν καθόλου ιδανικά και χρειάζονταν ριζικές αλλαγές. Άλλο όμως αυτό και άλλο ο ξαφνικός θάνατος οργανισμών, φορέων και ανθρώπων που αντικαθίστανται από το απόλυτο κενό. Ακόμα και ο μετριοπαθής Δήμαρχος Αθηναίων δήλωσε ότι χωρίς τη Δημοτική Αστυνομία ο δήμος θα αντιμετωπίσει αξεπέραστα προβλήματα, καθώς θα μείνουν ορφανές μια σειρά από υπηρεσίες.

 

Όταν άρχισαν να εφαρμόζονται τα μνημόνια, πολλοί άνθρωποι, συχνά καλόπιστοι, τα υποστήριξαν ή τα ανέχτηκαν, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να υλοποιηθούν μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούσαν για δεκαετίες στη χώρα. Τίποτα τέτοιο δεν έχει γίνει, ούτε πρόκειται. Πρώτον, γιατί μεταρρυθμίσεις γίνονται βασικά σε περιόδους κατά τις οποίες οι κοινωνίες, αν δεν ευημερούν, δεν βρίσκονται σε θεραπεία-σοκ ή δεν καταρρέουν: όταν πέφτεις από τον έβδομο όροφο σε ελεύθερη πτώση, δεν σκέφτεσαι ότι πρέπει να αλλάξει το χρώμα στα μπαλκόνια αλλά πώς θα πιαστείς από κανένα κλαδί για να σωθείς (γι’ αυτό, άλλωστε, και η διαφθορά και η φοροδιαφυγή αυξήθηκαν, παρά τα σχετικά μέτρα).

 

Και, δεύτερον, επειδή στόχος των μνημονίων και των μέτρων δεν είναι να αλλάξουν τη χώρα: όπως συμβαίνει εδώ και αιώνες, ο σκοπός τους είναι να μαζέψουν με τους φόρους τα χρήματα από τους πολίτες, να τα δώσουν στους δανειστές και να λεηλατήσουν ό,τι βρουν. Τον τόνο, δηλαδή, δεν τον δίνει ο Φούχτελ ή ο Ράιχενμπαχ, ακόμα και αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις του κόσμου, αλλά τα γεράκια που πιέζουν μέσω τρόικας όχι μόνο για τις ιδιωτικοποιήσεις αλλά και για να ξαναρχίσουν οι πλειστηριασμοί των σπιτιών.

 

 

Η Ελλάδα συχνά θολώνει την εικόνα, γιατί οι Μαυρογιαλούροι που μας κυβερνούν δεν έκαναν τα στοιχειώδη για να ελαφρώσουν κάπως τα βάρη που φόρτωσαν στις πλάτες ενός λαού για τον οποίο δεν δίνουν δεκάρα. Ασφαλώς οι Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλος και Σία θα έπρεπε να είχαν αξιοποιήσει τη λίστα Λαγκάρντ, όπως ακριβώς ο Στουρνάρας και οι προκάτοχοί του θα έπρεπε να είχαν ψηφίσει τον νόμο για την επιβολή φόρου πολυτελείας στα σκάφη αναψυχής. (Ο απίστευτος Στουρνάρας τον ξανάβγαλε από το συρτάρι, αλλά με διατυπώσεις που αφήνουν παράθυρα αποφυγής του φόρου!) Μπορεί τότε να υπήρχε το αίσθημα μιας μεγαλύτερης κοινωνικής δικαιοσύνης καθώς και λιγότερο μίσος για το πολιτικό σύστημα, αλλά πάλι πόνο και τραγωδίες θα ζούσαμε.

 

Απόδειξη γι’ αυτό είναι τόσο η Ισπανία, που βασανίζεται από ένα μεγάλο σκάνδαλο διαφθοράς με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον πρωθυπουργό της, όσο και η Πορτογαλία. Η καλύτερη μαθήτρια της τάξης, που όχι μόνο είχε διαβάσει τα μαθήματα της ημέρας αλλά ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά το μάθημα και της επομένης: στις εκλογές του 2011 ο Κοέλιο, ο σημερινός πρωθυπουργός, υποσχόταν στους εκλογείς να πάρει περισσότερα μέτρα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων από αυτά που προέβλεπε το Μνημόνιο. Δύο χρόνια μετά έχουν πέσει έξω όλοι οι στόχοι της κυβέρνησής του, που ανασυγκολλήθηκε με το ζόρι, από κόλλα made in Germany.

 

Το ζήτημα είναι ποια χώρα θα καταρρεύσει πρώτη και η δική μας, προς το παρόν, προηγείται: την ώρα που η Δικαιοσύνη και το Κοινοβούλιο υπολειτουργούν, διαθέτει μια κυβέρνηση που ξέρει ότι δεν έχει πολύ χρόνο ζωής και κοιτάζει να αρπάξει ό,τι μπορεί, απ’ ό,τι έχει απομείνει. Βαδίζουμε προς την κατάσταση που έζησαν όλες οι χώρες της Λατινικής Αμερικής που πέρασαν από τη συνταγή του ΔΝΤ και συμβόλισαν οι εικόνες της Αθήνας στην απεργία της Δημοτικής Αστυνομίας: το χάος.