Αχ πάντα η προσφορά στον άνθρωπο έχει τίμημα !Πολλές φορές είναι άδικο και βαρύ

Ο Μάνος Κατράκης
ήταν εξορία στη Μακρόνησο.
Στον Αη Στράτη.
Ζούσε σε σκηνή
που την έπαιρνε κάθε τόσο
ο δυνατός αέρας του νησιού.
Κουβαλούσε άσκοπα πέτρες
απ’ τη μια άκρη της πλαγιάς
στην άλλη.
Μετά έπρεπε να τις φέρει
πάλι πίσω.
Ώρες αυτή η δουλειά.
Και τα μεγάφωνα
να τσιρίζουν είκοσι τέσσερις ώρες
το εικοσιτετράωρο το ίδιο τραγούδι.
”Ως και γράμματα
μου στείλανε ανώνυμα,
από ‘δω και πέρα, όμως φρόνιμα”.
Ψηλός και στητός,
γίγαντας παραμυθιού,
άντεχε κάτω από τις βροχές και
τις κακουχίες, τα βασανιστήρια,
το σακί με τη γάτα
μεσ’ στη θάλασσα,
και τις προσβλητικές βρισιές
του ομαδάρχη,
που σκύλιαζε απ’ το κακό του
μπροστά στην αφοσίωση
και την πίστη στην ιδέα.
‘Ολ’ αυτά για μιαν ιδέα!
Κυνηγητό αδυσώπητο
στη μισή του ζωή,
για μια ιδέα!
Συνεχής αγώνας για μιαν ιδέα!
Στέρηση… για μια ιδέα!
Θυμάμαι τη μητέρα του
την κυρά Ειρήνη,
Θεός σχωρέσ’ την.
Όταν έβρεχε ή χιόνιζε
κι ο Μάνος ήταν ακόμα εξορία,
αυτή η κοντακιανή γριούλα,
πετσί και κόκαλο και ρυτίδα,
ανέβαινε στην ταράτσα
του σπιτιού της στην οδό Αβέρωφ,
να βρέχεται και να κρυώνει
μαζί με το παιδί της
που το βασάνιζαν στο νησί.
Αλίκη Γεωργούλη
Από το βιβλίο:
Από τον Λένιν… στον Βερσάτσε
Σελίδα “πρόσωπα”